Przed rozpoczęciem projektowania systemu podnoszenia ciśnienia warto rozważyć wady i zalety różnych podejść.

W ramach tego zadania przedstawimy Ci porównanie pojedynczych systemów podnoszenia ciśnienia z systemami z podziałem strefowym.

Zacznijmy od przyjrzenia się pojedynczemu systemowi podnoszenia ciśnienia.

Pojedynczy system podnoszący ciśnienie zapewnia ciśnienie w całym budynku z wykorzystaniem tylko jednej rury pionowej. Nie ma potrzeby stosowania dodatkowych urządzeń podnoszenia ciśnienia na wyższych poziomach ani w piwnicy, co sprawia, że pojedynczy system podnoszenia ciśnienia to rozwiązanie, które wymaga zapewnienia najmniejszej ilości wolnego miejsca.

Wadą posiadania tylko jednej rury pionowej i jednego zestawu podnoszenia ciśnienia są bardzo duże trudności związane z zapobieganiem zmianom ciśnienia. Zmiany ciśnienia będą nieuchronnie występowały nawet po zainstalowaniu zaworów upustowych na rurze pionowej. Ponadto rozruch zaworów upustowych jest skomplikowany, są one drogie w eksploatacji, a na dodatek marnowana jest duża ilość energii, ponieważ usuwane jest ciśnienie wytwarzane przez urządzenie podnoszenia ciśnienia, a to generuje koszty.  

Te problemy można jednak wyeliminować, korzystając z systemu z podziałem strefowym. W przypadku tego systemu układ zasilający jest podzielony na kilka stref, z których każda posiada własny zestaw podnoszący ciśnienie. Wykorzystajmy jako przykład budynek o wysokości 70 metrów, z 17 piętrami.  

Aby dowiedzieć się, na ile stref należy podzielić budynek, najpierw należy określić profil obciążenia tego budynku. W zależności od profilu obciążenia zestaw podnoszenia ciśnienia może zapewniać odpowiednie ciśnienie na maksymalnie 6 piętrach bez konieczności stosowania zaworów upustowych. W tym przypadku całkowite zużycie wody w budynku wynosi, powiedzmy, 100 m3/godz., a więc optymalnym rozwiązaniem będzie podzielenie go na 3 strefy.

Zestaw podnoszenia ciśnienia numer 1 obsługuje piętra od 1 do 6, zestaw podnoszenia ciśnienia numer 2 obsługuje piętra od 7 do 13, a zestaw podnoszenia ciśnienia numer 3 obsługuje piętra od 14 do 17.

Minimalne ciśnienie w każdej strefie na górnym piętrze jest utrzymywane na poziomie 1,5-2 bary, natomiast maksymalne ciśnienie w każdej strefie na najniższym piętrze nigdy nie przekracza 4-4,5 bara. Oznacza to, że ciśnienie dostarczanej wody utrzymuje się w granicach dopuszczalnego zakresu. Zakres ten będzie zmieniał się w zależności od systemu, ale ogólnie podejście polega na zmniejszeniu zużycia energii i kosztów eksploatacji. 

A to nie jedyne korzyści wynikające z podziału na strefy.
Ponieważ wszystkie zestawy podnoszenia ciśnienia umieszcza się w piwnicy, na górnych poziomach nie trzeba zapewniać dodatkowego miejsca. 
Nie trzeba stosować zaworów upustowych, co pozwala obniżyć koszt początkowej inwestycji i koszty eksploatacji, ponieważ eksploatacja tych zaworów generuje znaczne koszty.
I wreszcie, awaria pompy wywołuje mniejszy wpływ na system.  

Na zakończenie porównajmy koszty cyklu życia tych dwóch systemów – ponieważ mimo iż system z podziałem strefowym jest bardziej energooszczędny, wymaga zainstalowania w budynku więcej niż jednej rury pionowej. Czy w związku z tym będzie to rozwiązanie mniej atrakcyjne pod względem ekonomicznym?  

Odpowiedź brzmi „nie”. W porównaniu do pojedynczego systemu podnoszenia ciśnienia system z podziałem strefowym zapewnia zarówno niższe koszty inwestycji początkowej, jak i niższe koszty energii. Jak pokazano na wykresie, koszt cyklu życia systemu z podziałem strefowym generowany przez okres 20 lat jest o prawie 65 000 euro niższy niż w przypadku pojedynczego systemu podnoszenia ciśnienia. 

A więc – wybranie systemu podnoszenia ciśnienia i podzielenie go na strefy z jednoczesnym zrezygnowaniem z pojedynczego systemu podnoszenia ciśnienia zapewnia szereg korzyści. System z podziałem strefowym nie tylko zapewnia stałe ciśnienie wody, które jest pozbawione wszelkich wahań, bez względu na wysokość budynku. Jest to również rozwiązanie atrakcyjne pod względem kosztów cyklu życia.